Zeven performance-kunstenaars uit verschillende landen ontmoeten elkaar in de ruimte van Artis. De communicatie verloopt niet geheel vanzelfsprekend, daar zij van oorsprong verschillende talen spreken. Het eigenlijke gesprek geschiedt middels beelden. Gedurende twee dagen werken zij in de ruimte van Artis aan een aantal performances. Het uitzonderlijke van deze ontmoeting is dat de performances tegelijkertijd plaats zullen vinden. Hierdoor kan een nieuw werk ontstaan. Bij het maken van deze performances werkt ieder met zijn eigen lichaam als menselijke vorm, eventueel gebruik makend van de stem en beperkte hulpmiddelen.
"Niets van alles wat gebeurde stond op zichzelf, en toch was elke act uniek, een variatie op een gegeven datum. Nog...nieuw, een verandering van vorm maar nog steeds nieuw. Samen vormde dat een geheel van transities, opeenvolgingen en veranderende gemoederen. Soms overheerste de stilte. Dan zwol het tot de ontploffing uit een gigantisch lawaai van gemengde stemmen. Herkenning was opzijgeduwd door chaos. Elk verhaal had zijn eigen intensiteit, stond op zichzelf, stond zichzelf toe om het zo te zeggen en schrok niet af van wat zou zijn gebeurd daarvoor, of zou gebeuren in de toekomst. Waarom zou er een zoektocht zijn naar een bepaald gevolg of een imiteerbare logica?"
Irene Veenstra, Augustus 2001, Eindhoven
Als een bliksemflits in de tijd (29/11/1996) Door Angelique Spaninks - Brabants Dagblad
Ruim vier jaar geleden maakte kunstenares Anet van de Elzen haar eerste performance. Staand op een sokkel zong ze, vier uur lang, klassieke liederen in de Bossche Melkfabriek als onderdeel van de manifestatie Great Britain Performances. Nu is zij het brein achter, en een van de deelnemers aan het performanceweekend Ontmoeting dat zaterdagavond en zondagmiddag bij Artis te ervaren is. Zoals de titel al aangeeft gaat het de kunstenaars -afkomstig uit Nederland, Frankrijk, Duitsland, Engeland, Polen, Noorwegen en de Verenigde Staten- dit weekend om de ontmoeting "Met elkaar, elkaars werk en met het publiek", zegt Van de Elzen. Dat is meteen ook het interessante aan performances als deze. Er is van tevoren niet echt iets afgesproken, niemand komt een bij voorbaat vaststaand kunstje doen. We komen hier allemaal naar toe om in extreem korte tijd nieuw werk te maken, waar ook het publiek deel van uitmaakt. "Dat is voor de kunstenaar ook juist het bijzondere van performances", vindt Van de Elzen, "die verhevigde ervaring doordat er publiek bij is dat naar je werk kijkt en er direct op reageert. Daardoor ontstaat een vreemd soort atmosfeer waarin je bijna voortdurend onverwachte elementen ontdekt. Wat dat betreft is een geslaagde performance zowel voor het publiek als de kunstenaar een creatief en prikkelend moment, waarin even een intense totaalatmosfeer wordt gecumuleerd, als een bliksemflits in de tijd, die hooguit een paar uur spanning veroorzaakt." Overigens betekent deze flits niet dat het performanceweekend volledig uit de lucht is komen vallen. Van de Elzen begon namelijk al in 1993 met de voorbereiding van wat een internationale presentatie zou moeten worden. "Brian Catling heb ik bij de Melkfabriek leren kennen. Tijdens mijn performance daar kwam hij de ruimte binnenlopen waar ik stond te zingen. De sfeer die daardoor ontstond wilden wij graag verder onderzoeken" Het idee voor een samenwerkingsproject was geboren. Maar wij wilden er ook graag nog wat andere kunstenaars bij betrekken, aldus Van de Elzen, en zo is de keten van uitnodigingen ontstaan: ik vroeg Brian, Brian kende het werk van de Franse Marie Kawazu en nodigde haar uit, zij op haar beurt vroeg Boris Nieslony uit Duitsland enzovoort. Van de Elzen is ervan overtuigd dat het samenbrengen van deze zeven kunstenaars, waarvan een aantal elkaar niet kennen, tot een opwindend resultaat zal leiden. Zij brengen ieder hun eigen manier van werken, hun eigen taal en culturele bagage mee. Dat geeft iets extra's, al was het alleen maar doordat je anders, niet met taal maar met beelden, met elkaar moet communiceren. Het feit dat de zeven performers allemaal tegelijkertijd in de grote monumentale ruimte van Artis werken, ziet de initiatiefneemster eveneens als een plusplunt. Dit is een inspirerende omgeving met karakter die zonder meer deel uitmaakt van de performances. We kunnen er makkelijk alle zeven tegelijk in uit de voeten en het feit dat er geen schotten in staan maakt de interactie alleen maar makkelijker.” Dat de performance als kunstvorm eigenlijk thuis hoort in de jaren zestig, of zelfs helemaal achterhaald zou zijn, is volgens Van de Elzen klinkklare onzin. We hebben hier in Nederland gewoon niet zo'n sterke traditie op dit gebied, vergeleken bij Engeland en de Verenigde Staten. Daar leeft het veel meer. Maar dat betekent niet dat de performance geen boeiend, levendig medium is. Daarom probeer ik dit weekend ook niet op zichzelf te laten staan, maar als een schakel in een nieuwe keten te plaatsen, onder meer door er een publicatie aan te binden. Geen letterlijk verslag, maar een poëtische interpretatie, met tekst, foto's en aanknopingspunten voor een nieuwe ontmoeting.
