Joke Hermsen, schrijfster en filosofe, gaat in gesprek met Danielle van Vree en Anet van de Elzen (van links naar rechts), organisatoren van '12 Hours To Be Present - International Women's Day'. Joke Hermsen schreef een aantal boeken over de tijd, zij zette daarin de kloktijd tegenover de ervaring of de duur van de tijd. Dit vormde de introductie op de dag, waarop een marathon van 48 onafgebroken opevoeringen, in De Balie te Amsterdam. Wij spreken over hoe de ervaring van die verschillende keren maal vijftien minuten, ingevuld door 73 vrouwelijke culturele makers zal plaatsvinden. Daarnaast spreken we over haar nieuwste boek Blindgangers.

(extract of sound and movement installation)

Two women, questioning.             Did you dream last night?      Is this a good first question?              Have I ever said        anything of importance?           Do you love me?    Who will die first, you?                   Or me?            Are you hungry?
Nothing happens,             almost.           Are they moving?
                      Yes. No. No. Yes.      
Are we moved?         Who is being entertained?            Can we talk later?

Marianne Theunissen

Hedda van Gennep toont een deel uit haar film Elke stip is tien Joden (1990)

"De film Elke Stip is ten Joden heb ik in 1990 gemaakt, samen met de twee historici Roest en Scheren. De film gaat over januari in 1941, wanneer de Duitse bezetter de gemeenteraad van Amsterdam een brief schreef met het bevel de Joodse bevolking in kaart te brengen. Dit bevel werd stipt uitgevoerd, waardoor het makkelijk werd de Joodse bevolking te deporteren.

De tastbare wereld is gevuld met voorwerpen zoals kopjes, stoelen, papier, schoenen, deuren, stukken hout, shirts, spijkers, bananen, plastic zakken, etc. Deze dingen met een praktische toepassing in ons dagelijks leven drijven mij om performances te doen om ze tevens  te kunnen begrijpen en opnieuw te begrijpen en zelfs proberen het niet te begrijpen. Dezelfde relatie heb ik met taal in tekst en gesproken woord. Woorden hebben een betekenis, verbonden met een bepaald object, materiaal of activiteit. We zijn geconditioneerd om te begrijpen en geen vraagtekens te zetten wanneer een schoen een schoen wordt genoemd en bij het dragen van een schoen denken we waarschijnlijk aan een voet passend in een schoen. 

Een kleine aubade voor iedereen met wakkere oren.

Ik ga een tekst voorlezen uit mijn laatste prozaboek Bloeiend Puin: Brief over de grondstoffen

Vandaag de dag, zijn de mensen die Engels spreken als een tweede taal, of Lingua Franca Engels, veel talrijker dan zij die Engels spreken als moedertaal. In een geschreven discussie, nemen Nicoline van Harskamp en de fictieve Roemeense curator en taalkundige Alexandru Dima, de geschiedenis en toekomst van deze parasiet taal onder handen.

Voor de openingsavond van de 4e Boekarest Biënnale, is het Engelse script vertaald naar en uitgevoerd in het Roemeens. Van Harskamp sprak haar zinnen fonetisch uit in een taal die ze niet meester is. Ze doet een beroep op het Engels te emanciperen van haar wortels in het Britse en Amerikaanse rijk, maar ook van het professionele jargon, om de expressieve overvloed die Lingua Franca Engels biedt, te vieren en om mensen hun eigen versie van het Engels te laten dragen als een stel vintage jeans.

Roemeens, Engels ondertiteld

Eerst draag ik voor uit mijn nieuwe monoloog die nog in de maak is: 'Anatomie van de Migrant'. Deze monoloog is een onderdeel van een nieuwe voorstelling (De WijkSafari) met Zina, een kunstenaars collectief dat ik samen met Adelheid Roosen, Myriam Sahraoui en Elly Ludenhoff heb opgericht.

Margriet Luyten treedt in gesprek met Loes van der Horst.

“LEVENSWERK”, een project - in ontwikkeling - over hedendaagse OUDE MEESTERS.

Kleine wijsneus, frisse wind,
die mij vertelt hoe het moet.

Hoe ik mijn lipstick op 10 verschillende manieren kan aanbrengen.
Of het verstandig is om mijn vriendje “douchebag” te noemen.
Hoe ik een paar extra ogen op mijn gezicht kan schilderen net als Lady Gaga en dat ik me
vooral niks moet aantrekken van haters.

Ze zijn de vlinders op youtube in velen soorten met ieder een eigen kanaal. Ze komen uit de hele wereld en hebben duidelijk iets met elkaar gemeen. Ze zijn de professionele dromers van het net.

Lili Jampoller zal met haar kleindochter Judith Couvee in gesprek gaan en hun gesprek ging over het leven van Lili in het Berlijn van de jaren 20.

Verteld door Moniek Toebosch, Moniek is aanwezig bij haar presentatie. Zij vertelt over de vrouwen in het leven van haar vader. En natuurlijk werden zijn dochters dat ook...

Maar eerst toont zij het videowerk Maria Rubens, een videoportret van haar moeder, waarover het volgende stuk geschreven werd: Langzaam komen details van een gezicht voorbij. Een stukje wang, een neusvleugel, het begin van een oog en een opvallend sensuele mond. Moniek Toebosch vertelt over haar moeder, terwijl ze met een camera een geschilderd portret aftast. Steeds weer trekt de mooie mond de camera naar zich toe.

Als meisje was Toebosch er al zeker van dat haar moeder de liefste, de mooiste, en eigenlijk ook wel de strengste van alle moeders was. Haar moeder sprak, als Vlaamse, de kinderen die thuis kwamen spelen aan met U en Gij. Persoonlijke herinnering vermengt Toebosch met opmerkingen over verf en de techniek van het schilderen. We kijken zowel naar een moeder als naar verf. We luisteren zowel naar een herinnering als naar een stem, die een zelfportret van Toebosch oproept. Uitvoering en uitwerking, materiaal en interpretatie, worden door Toebosch feilloos tegen elkaar afgezet.

Uit: Van Letters een liefde - door Maria Barnas in NRC Handelsblad op 22-10-2010

Monique was al ziek tijdens deze presentatie, zij overleed op 24 november 2012

leren alleen met oog.

Wat handen weten. Wat handen doorgeven. Handen van vrouwen dragen het leven.

In Mijn Familie is een stuk dat te bevatten is als het bevestigen van mijn familie-gebruiken en mijn verwerking ervan.

Ik ben mijn lichaam. Mijn lichaam ben ik.
Lichamelijk ben ik aanwezig maar hoe verhoud ik mij tot het lichaam
dat in verandering is?
Lichamelijkheid.  
Mijn lichaam en ik.
Een lichaam dat gezien wil worden.
Een lichaam is een lichaam is een lichaam is een lichaam…

Met ondersteuning van: Danshuis Station Zuid

Een intieme eenvoudige voordracht met een zelfgefabriceerde tekst en projecties van eigen beeld; een geanimeerde eigen tekst. Een levend zelfportret.

Arita Baaijens zocht afgelopen zomer in Siberië naar Shambala, een mythisch koninkrijk dat naar verluidt in een vallei ten noorden van Tibet zou liggen. De ontdekkingsreizigster raakte verstrikt in besneeuwde bergen en verloor gaandeweg het besef voor werkelijkheid en tijd. De reis eindigde in een heuse tijdmachine van een Russische professor Barabas in Novosibirsk.

variaties in afscheid nemen

Monique van Hinte werkt graag multidisciplinair, beeldend en locatie gericht, bij tijd en wijle grenzend aan performance. Mensen en het surrealisme van ons bestaan staan centraal.

voor stem en wijnglas

Our Lady of Late is een studie in het gebruik van de stem als een puur en primitief expressief instrument, gestript van de lagen en gevestigde conventies door cultuur en maatschappij dat onze pogingen tot communiceren maskeert.

In de debuutroman Roedel van Annemarie Bleeker citeert de hoofdpersoon Moon het gedicht Geef nooit het hele hart van W.B. Yeats,

Schenk nooit je hart volledig weg,
want al het mooie is slechts een korte heerlijke droom,
Nee, schenk nooit je hart volledig weg.
en stelt de vraag waarom ze zich zo aangetrokken voelt tot diva’s met hartzeer? Marilyn Monroe, Romy Schneider, Maria Callas. Vrouwen met levens vol tragiek.

Is liefde een hoog en nobel ideaal of een bitter soort verslaving?

een onderzoek naar de vrouw in mij die ik nooit heb ontdekt.

Ines den Rooijen toont een registratie van een installatie:

op 21 juni 2002 Centen

Opening van het evenementen terrein in de beeldentuin van het Kröller-Müller Museum, Otterloo.

Gesprek tussen moeder en dochter over demonstreren en actie voeren en de resultaten ervan. Dat Hadassah met haar 6 jaren met haar moeder op de barricades stond en nu een stuk minder reactief is dan haar moeder destijds!

De persoonlijke en emotionele geschiedenis die ieder mens met zich meedraagt is het uitgangspunt van mijn werk.

Samen met het aanwezige publiek zal hogepriesteres Ursula Moon* de hogere krachten oproepen zoals dat gebeurde in pre-westerse vrouwenreligies.

Banketje T.I.T.A. Experience
Performance met Persoonlijke Behandelingen

Performance, 10 min

Gebruik makend van elementen uit eerdere performances, zullen de Johanna de Schipper & Kelly Kerssens het podium bestormen.

Tien jaar geleden nam ik een besluit. Er moest een naslagwerk komen met betrouwbare informatie over vrouwen uit de Nederlandse geschiedenis: ooit beroemd of berucht, tegenwoordig zo goed als vergeten. Nu is er een rijkgevulde website: www.vrouwenlexicon.nl met bio’s over ruim duizend historische vrouwen. Mijn volgende besluit was: nu nog een boek! Over precies 1 jaar (8 maart 2013) is het hopelijk zover. Dan komt het boek Duizend-en-één vrouwen uit de Nederlandse geschiedenis uit: een vrouwenmonument, ontworpen door Irma Boom. Met tentoonstelling bij Bijzondere Collecties UvA (ism Aletta).

Bojana Mladenovic sprak met twee vriendinnen over International Women's Day

Een tekening ontstaat, het publiek ziet het in het groot op een projectie achter mij. Ik bevind mij in mijn tekening, het verhaal start. Een actie gebeurt, een interactie vind plaats tussen mij en het geprojecteerde figuur. Een interactie tussen deze realiteit en mijn fantasie wereld.

Springlevend, kersvers: waarom Vasalis' poezie pakt.
 
Hoewel Vasalis' poezie grotendeels meer dan een halve eeuw oud is lijkt een aantal van haar gedichten niet door de tijd te zijn aangeraakt. Er zit een altijd verse kwaliteit in, een vonk die meteen overspringt. Waar ligt dat precies aan? Die vraag heb ik trachten te beantwoorden in mijn Vasalis-biografie. Maar ik ben er nog steeds niet over uitgedacht. Daarom dit kerverse vervolg.
 
Maaike Meijer

In een blok van bloem zit een beeld verscholen, door het meel te verwijderen met een kwast komt het beeld tevoorschijn

LeineRoebana prikkelt, verleidt, daagt uit, valt aan en streelt de zintuigen met dwarse voorstellingen die je regelrecht raken. In De Balie vertoont LeineRoebana een aantal korte choreografieën. Met de dansers Reut Gez-Wang, Luana van Eekeren, Uri Eugenio, Swantje Schäuble en Heather Ware die in 2010 de Zwaan kreeg voor ‘meest indrukwekkende dansprestatie’ voor haar rol in 172 suggesties aan een lichaam.

“Op een gegeven moment staat Theo op, hij gaat op twee benen staan, kucht en gaat

aan de tafel zitten waar Barbara nog onder zit. Na een tijdje zo gezeten te hebben,

komt Theo tot zichzelf.

Theo: [schor] Bar, zo kunnen we niet leven. [pauze] We hebben hulp nodig.

Langzaam schuift Barbara een stoel opzij en kruipt onder de tafel vandaan. Ze gaat

tegenover Theo zitten en kijkt hem schuin aan, alsof de zojuist gezegde woorden niet

tot haar door dringen. Langzaam verdwijnt het dierlijke uit haar ogen. Schraapt haar

keel.

Barbara: [zorgelijk] wat had je in gedachten?

Theo: Nou, misschien moeten we iemand in huis halen, gewoon, om te zorgen dat we

niet vervuilen en...

Barbara kijkt Theo geschokt aan.

[Theo vervolgt] Dit zijn dingen waar we rekening mee moeten houden. Nu zijn we

dieren in de mensen-wereld en om dit vakkundig te kunnen bereiken, hebben we

begeleiding nodig. Maar dit moet natuurlijk niet zomaar iemand zijn. Iemand met ervaring op dit

gebied.

Barbara: Trudi had het laatst over haar hondenoppas en (..)

Theo: een hondenoppas [gezicht veranderd van nieuwsgierigheid in ontzag]

Theo loopt de kamer uit. Barbara blijft verward achter.”

Uit “Play” 2011 

http://www.torunora.com

een toneeltekst voor drie actrices van de kleine zaal die af en toe ook in de grote zaal staan

tekst: Magne van den Berg

Fragment gelezen door:
Manja Topper, Judith van den Berg en Janneke Remmers

Foto: Caroline Bijl

Voor deze speciale avond, wil ik een korte versie van de performance Endurance ( 2010) te bewerken.

In mijn zoektocht naar een “zuivere presence” raakte ik geïnteresseerd in het werk van de filosoof Henri Bergson. Zijn theorie over duur ( la durée), de stroom van ervaringen in stadia van bewustzijn en gemoedsgewaarwordingen waren een belangrijk basis voor mijn laatste werken. In workshops met Germaine Acogny, een befaamd meester in de Afrikaanse dans, was ik verrast te ervaren dat ik in haar les, door het vele herhalen van beweging, dichterbij, wat Bergson “zuivere duur” noemt, kwam. Voor Bergson is absolute herhaling van acties of gevoelens onmogelijk omdat ‘elke ervaring verandert door herhaling’.

Het is interessant dat in rituelen zoals in Candomblé, Soefi’s en in de mantras herhaling van beweging, woorden en maten functioneren als een kader voor transformatie en niet als manier om te voorkomen dat een toestand verandert. In mijn eerste vertoning van Endurance I, in Galeria Vermelho in São Paulo in 2010, zag de kunst critica  Elvira Vigna in mijn performance niet alleen de transformatie van tijd en ruimte en mijn transpositie van kunst disciplines, maar ook een sterke relatie met het ‘vrouw zijn”. Ondanks dat mijn begin punt niet gebaseerd op gender was, vond ik dit een heel interessante interpretatie van dit werk.

Margriet Kemper leest voor uit eigen en andermans gedichten - en deelt dichtregels van dichteressen op porseleinen multiples uit, talismannen voor jaszak of tas. In beperkte oplage!

Er is geen levend wezen zo gecompliceerd als de mens.
Wij weten als geen ander dondersgoed dat wij sterfelijk zijn.
vormen: theater-tekst-film

Before time takes you!

Ik sta op een berg en kan heel ver kijken, verder en verder weg. Kleur, kracht, leven, geluk, verdriet, voluit en ingetogen, ik werk met mijn stem op het moment daar en dan.

Danielle van Vree

Jeanette toont fragmenten uit haar experimentele film Reformation, over het smelten van bevroren herinneringen van een stadskind als import in een christen-fundamentalistisch gehucht in Nederland. 

Sarah Ringoet

Centraal in het werk staat hoe de individu zich verhoudt tot de wereld, de groep waarin hij zich bevindt en de ander. Ik benader mijn werk, of het nu formeel een performance, installatie of theatervoorstelling heet, dan ook altijd als situatie. De toeschouwer zit er, zonder dat hij dat wellicht direct door heeft, altijd in. Het lichaam van de toeschouwer is voor mij het uitgangspunt.